środa, 16 stycznia 2013

4. "To nie powinno tak być.."

                                                                    Mjuzik ;3
Raven kręciła się na łóżku, błądząc gdzieś na granicy snu i jawy. Ciągle leżała na podłodze sali gimnastycznej, przyciśnięta ciężarem sukienki. Ciągle widziała Harrego, który z każdą sekundą może odejść i dalej nabierała powietrza, by zrobić coś co odmieni jej życie o 180 stopni...
***
- To była już ostatnia piosenka na dzisiaj...
Po sali w sierocińcu rozszedł się pomruk niezadowolenia. Pani Finc podziękowała jeszcze raz menadżerowi One Direction, z którym rozmawiała przez cały czas występu i nadszedł czas na pożegnanie.
- Miło było dla was występować!- Liam Payne, przez wszystkich zwany Daddy Direction podziękował skromnej publiczności i wraz ze swoimi przyjaciółmi, zaczął kierować się w stronę wyjścia z sali. 
Zaraz za nim szedł uśmiechnięty brunet, o kręconych włosach i przenikliwych zielonych oczach. Kiedy wycofali się już i przeszli na korytarz, mogli nareszcie trochę ochłonąć. Uśmiechali się do siebie, gratulując w myślach udanego występu.
- Haaarryyyy!!!!
W jednej chwili butelka, którą trzymał w dłoniach zielonooki, wyślizgnęła się na podłogę, tworząc małą rzekę wody mineralnej.

***
Dziewczyna zerwała się do pozycji siedzącej  i zaczęła krztusić się własnym krzykiem. Czuła jak jej gardło rozrywa miliard niewidzialnych sztyletów. 
Zrobiła to.
Wydobyła z siebie jakiś dźwięk. A nawet, więcej. Wykrzyczała coś co cisnęło jej się na usta, za każdym razem gdy przywoływała wspomnienia.
***
Znał ten głos.
Nawet więcej niż znał.
Codziennie słyszał go w swoich snach, ale teraz był zbyt wyraźny, jak na marę senną.
Nawet nie zorientował się, gdy biegł w kierunku, z którego doszedł go krzyk. Z każdą chwilą jego serce biło coraz szybciej. Do uszu przestały dolatywać mu nawoływania przyjaciół, których zostawił dawno za sobą w odmęcie korytarzy. Był niemal pewny, że to ona. Że nareszcie ją zobaczy. Zarazem całe zajście było tak niedorzeczne, że z każdą sekundą coraz bardziej bał się, że to tylko umysł spłatał mu okrutnego figla. Słyszał jak ktoś wyraźnie się krztusi. Starał się namierzyć, skąd pochodzą odgłosy. Zaczął biec coraz szybciej, bojąc się, że wszystko może ucichnąć. Po chwili wiedział już skąd pochodzi głos.
Drzwi na końcu korytarza.
Nie minęły dwie sekundy, a był już przed nimi. Słyszał wyraźnie, że ktoś jest w środku. Obecność w pomieszczeniu zdradzały głośne oddechy, jak po przebiegnięciu maratonu. Ciągle był przekonany kogo zobaczy w środku. To musiała być ona. Tylko jej głos sprawiał, że Harryego przechodziło tysiące ciarek na plecach. Rozpoznałby go wszędzie i rozpoznał i tutaj.
Jeszcze nigdy ręce tak mu się nie trzęsły. Z trudnością objął dłonią metalową klamkę i bardzo powoli zaczął na nią naciskać.
Nagle poczuł, że coś jest nie tak. Coś, a raczej ktoś odciągał go od drzwi. Otworzył oczy i zaczął się szarpać.
- Co to miało być, Harry?!
Paul.
Ich menadżer i od teraz wróg chłopaka nr 1.
Odciągnął go na bezpieczną odległość od drzwi i nie przestając trzymać za tył marynarki, zaczął mówić.
- Co ty sobie wyobrażasz?! Zostaliśmy tutaj zaproszeni, by dać tym dzieciakom trochę frajdy, a nie włamywać im się do pokoju!
- Puść mnie! - Harry zaczął od nowa się wyrywać. 
Paul pokiwał z niedowierzaniem głową, jednak nie zdecydował się uwolnić chłopaka. Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem.
- Harry- zaczął spokojnie menadżer- za pół godziny mamy wywiad. Musimy iść. Nie wiem co ci się stało, ale jeżeli znowu coś takiego odwalisz, twoi przyjaciele będą mogli podziękować ci za stratę menadżera.
Brunet wiedział, że Paul nie żartuje. Umowa właśnie im się kończyła, a teraz ich zespół nie mógł sobie pozwolić na choćby krótką przerwę w wywiadach i koncertach. Nie, jeśli chcieli do czegokolwiek dojść w tej branży. Zrezygnowany, powoli zaczął iść w stronę wyjścia budynku. Zaraz obok menadżera, który ciągle dyskretnie trzymał go za marynarkę, bojąc się, że ucieknie.
Przez całą drogę do studia nikt się nie odzywał. Wszyscy zastanawiali się nad dziwnym zachowaniem Harrego, a sam chłopak starał wmówić sobie, że to był tylko kolejny sen. Tylko, tym razem na jawie.
 ***
Jeszcze zanim Raven przestała się krztusić, do jej pokoju wpadła przerażona, a zarazem rozradowana doktor Stand.
- Raven, odezwałaś się! To wielki krok w przód! Teraz............
Reszty słów czarnowłosa już nie usłyszała. Wielki szum w uszach i mroczki przed oczami, były jedynym na czym mogła się skupić. Nie minęła jednak chwila, a nie widziała, jak i nie słyszała nic. 
Na skutek szoku straciła przytomność.
***
Kiedy otworzyła oczy jasne światło, wpadające do pokoju, przez otwarte okno, lekko ją oślepiło. Chwilę zajęło jej uświadamianie sobie, co się stało. Kiedy wszystko sobie przypomniała, jedyne co była w stanie zrobić, to sięgnąć po zeszyt, oraz długopis, leżące na szafce obok łóżka.

29.08.2013r.
Zrobiłam to.
Nie wiem jak do tego doszło.
Ten sen był tak prawdopodobny. Czułam jego obecność. Słyszałam jego głos. Nie mogłam go ponownie stracić.
Nie wiem co teraz będzie. A może to również był sen?
Może wcale nie wykrzyczałam jego imienia, na cały ośrodek?
Mam taką nadzieję. Boję się sprawdzić, co się stanie gdy otworze usta. Czy wyjdą z nich jakieś słowa?
Chyba wolę się nie przekonywać. I tak już za wiele pytań kłębi się w mojej głowie.
Boże, ręce trzęsą mi się tak, że ledwo trzymam długopis.
Boje się.
Nie wiem czego, ale się boję.
Nie wiem też co powinnam teraz zrobić, jak się zachować.?
Ten sen nie był przypadkiem. Ja go widziałam. To on sprawił, że po dwóch latach milczenia, ja...... ja znowu się odezwałam.
Tak bardzo chcę aby sen był prawdą. Abym mogła go zobaczyć, poczuć, dotknąć.
Ja go ciągle 

Długopis zastygł jej w dłoni, gdy poczuła czyjś ciepły oddech na swoim policzku. Lucy wgramoliła się nieporadnie na łóżko Raven i siedziała teraz na wprost niej, patrząc przenikliwie w jej szaro-błękitne tęczówki. Ciemnowłosa była tak oszołomiona jej zachowaniem, że nie potrafiła wykonać najmniejszego ruchu.
- Jestem z ciebie dumna, Raven...- wyszeptała dziewczyna po czym delikatnie ją przytuliła, ścierając wewnętrzną stroną dłoni, łzy spływające po twarzy niebieskookiej.
I właśnie wtedy do Raven dotarła sytuacja, w której się znajduje. Odepchnęła lekko dziewczynę i wyskoczyła z łóżka jak oparzona, z szeroko otwartymi oczami.
"To nie powinno tak być..."- powtarzała sobie w myślach, kręcąc przecząco głową.
To nie powinno tak być!
Wybiegła z pokoju, z wściekłością ocierając pozostałości kropel słonej wody na swojej twarzy.
To nie powinno tak być...
Zatrzymała się w połowie korytarza myśląc co teraz. Nie wiedziała gdzie powinna pójść. Przecież wie jedynie gdzie znajduje się łazienka, gabinet psychologiczny i stołówka...
Gabinet odpadał- nie miała zamiaru patrzeć w tej chwili na tą psychopatyczną psycholog.
W stołówce, na pewno ktoś by ją zauważył...
Te rozmyślenia zajęły jej zaledwie parę sekund, lecz dla niej i tak straciła już zbyt dużo czasu. Czym prędzej puściła się biegiem w stronę łazienki. Kiedy dopadła do drzwi szybkim ruchem, otworzyła je i zatrzasnęła zaraz za sobą, upewniając się, że nikogo nie ma w środku.
Była cała roztrzęsiona. Zdarzenia z przed paru godzin, jak i te sprzed chwili krążyły po jej głowie, niczym poszczególne huragany, niszczące wszystko na swojej drodze.
Wszystko co budowała przez ostatnie dwa lata.
Jakaś wrodzona intuicja podpowiadała jej, że teraz nic nie będzie takie jak dawniej.
Teraz wszystko się zmieni.
Kiedy doktor Stand, już wie już, że Raven "jak chce to potrafi" nie da jej tak łatwo spokoju.
Kiedy Lucy pozwoliła sobie już raz na taki "wybryk" jak zbliżenie się do ciemnowłosej i naruszenie jej bariery obronnej, może chcieć to powtórzyć.
A dziewczyna wiedziała, że nie może do tego dopuścić.
Podeszła do umywalki i oparła się o nią ciężko dysząc. Odkręciła zimną wodę i parę razy opłukała zarumienioną od emocji twarz. Kiedy oddech powrócił do normy, a ręce przestały się już tak bardzo trząść, spojrzała w lustro wiszące przed nią.
Szczerze przeraziło ją to co, a raczej kogo zobaczyła po drugiej stronie. Dolna warga, dalej lekko jej drżała, a chociaż ślady po łzach w większości były już zmyte, ona dalej czuła ich piekące ścieżki.
Nie pamięta kiedy ostatnio płakała.
Chyba w dzień tragedii.
Potem przysięgła sobie, że będzie twarda. Była twarda...
Tak przynajmniej zawsze jej się zdawało. Teraz patrząc na swoje odbicie, uświadomiła sobie dopiero jak bardzo słaba jest, była i będzie.
Zacisnęła usta w jedną, prostą linię i zamknęła powieki. Poczuła jak jeszcze jedna łza spływa po jej policzku.
Już chciała otrzeć ją wierzchem dłoni i zapomnieć o jej istnieniu, kiedy w ostatniej chwili powstrzymała się i zacisnęła mocniej dłonie, na umywalce.
Czuła jak łza podąża po jej twarzy, tworząc własną, oddzielną trasę, aż w końcu spływa i ginie w głębi odpływu umywalki. Po tej łzie, spłynęła jeszcze jedna. I jeszcze jedna, a za nią kolejna. Paliły jej delikatną skórę, zrobioną jakby z pergaminu, który w tej chwili rozmiękał, jak skorupa, którą utworzyła.
Po 10. łzie otworzyła oczy i znów spojrzała na swoje odbicie. Chociaż obraz tym razem był zamazany, zauważyła w nim dla odróżnienia siebie. Przez chwilę, ułamek sekundy, widziała w swoich oczach prawdziwą Raven, która nie bała się swoich uczuć.
Po chwili jednak, 'stara Raven' ustąpiła miejsca 'teraźniejszej Raven'.
Zebrała od tyłu swoje długie i lekko poplątane teraz włosy i odkręcając zimną wodę, włożyła pod strumień twarz. Zanurzyła ją tylko do połowy, tak że woda nie dostawała się do ust, które mogły pozostać otwarte. Przez chwilę miała problem z oddychaniem. Organizm odruchowo nie pozwalał swobodnie nabierać powietrza, z obawy przed zakrztuszeniem się przez wodę. Po pewnym czasie jednak, zdążyła się przyzwyczaić i choć nie była dobra w rachubie czasu, wiedziała że spędziła nad umywalką bardzo dużo czasu.
Otarła twarz, rogiem swetra i głęboko odetchnęła. Ostatni raz spojrzała w lustro, po czym wycofała się z łazienki.
Tym razem nie biegła, szła spokojnie patrząc prosto przed siebie.
Kiedy weszła do pokoju, zorientowała się dopiero ile czasu spędziła nad umywalką.
Słońce prawie całkowicie już zaszło, pozostawiając w pokoju szarawą poświatę. Lucy nie było w pokoju. Możliwe, że była na kolacji, na której Raven nie miała zamiaru się dzisiaj pojawić.
Usiadła na łóżku, pustym wzrokiem wpatrując się w obraz za oknem.
Mąż Madonny właśnie wchodził do kamienicy. Nawet w pokoju dało się słyszeć radosne powitanie kochającej żony. Piekarz zdążył zamknąć już piekarenkę i odjechać samochodem, co oznaczało że jest już po 18 i utwierdzało, zarazem Raven w swojej teorii, na temat zniknięcia współlokatorki.
Ta dość cicha i oddalona od centrum dzielnica Londynu szykowała się już do snu.
W oddali, kiedy Raven dobrze wytężyła wzrok, dało się zobaczyć, podświetlony już Big Ben.

29.08.2013r. godz. około 18.30
Tak... teraz wiem już co robić.
Nic.

No i witam Was, Motylki, w ten środowy wieczór... a właściwie noc, ale ciii :P
Ta-dam! Pojawiam się wcześniej niż zwykle z nowym rozdziałem! ^^
Szczerze, to nie jestem zadowolona z jego początku, dużo bardziej chyba udała mi się dalsza część :)
Może to dlatego, że początek pisałam już wcześniej... ale nie chce mi się zmieniać :P
A Wy, co myślicie? :>
Raven przemówiła! A raczej wykrzyczała xD
No, ale czy to znaczy, że teraz będzie już gadać jak najęta? Nie wiem, nie wiem ^^
Szczerze mówiąc to, lubię robić Wam lekko na złość, kochane <3 :D
Oczywiście liczę się z Waszym, zdaniem! Ale tak czasem fajnie się z Wami podroczyć <33
A właśnie! Co do Waszego zdania:
Dziękuję za 16 komentarzy pod poprzednim rozdziałem!!!!! Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy :))
No i widzicie? Tak to, gdyby nie Wasza motywacja, rozdział byłby pewnie dopiero w weekend :>
Opłaca się? Mam nadzieję :D
A może dacie radę dobić do 20??
Dacie, dacie! Wy macie nie dać rady? :)
Wierzę w Was Motylki! <3
Tak, więc określać swoje zdanie co do rozdziału i okienko komentarza czeka :3

Pozdrawiam, ściskam i całuję! ;3
Wasza Rose.

22 komentarze:

  1. Awww<3 Dodałaś nowy rozdział ;* Jest świetny :) Bardzo mi się podoba ;p Ciekawe co będzie dalej...:)
    Już nie mogę się doczekać ;p
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. :( a juz myslałam że się spotkają ...
    rozdzial świetny :) naprawde masz talent do pisania :** z niecierpliwością czkam na NEXT :**

    OdpowiedzUsuń
  3. Super!!
    Szkoda że się nie spotkali.
    Rozdział super i czekam NN.
    Pozdrawiam i maj się:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Raven przemówiła...
    Ja nie mogę.
    Mam nadzieję, że "- Haaarryyyy!!!!" będzie już w następnym :D
    Hahaha. :D

    OdpowiedzUsuń
  5. nie no
    ekstra
    mam nadzieje ze w nastepnym rozdziale sie spotkaja:)))

    OdpowiedzUsuń
  6. Jaki mega rozdział *.*
    Jejku przeżyłam szok jak wykrzyczała jego imię!
    To było dla mnie najlepsze :-)
    Głupi Paul xd wszystko popsuł xd
    Nie moge doczekac sie kolejnego rozdzialu :-)
    Pozdrawiam :****

    OdpowiedzUsuń
  7. ehhh ten Paul!!
    nie no facet jest cudowny, bo wytrzymuje z tą całą piątką rozbrykanych chłopaków, ale teraz to mam go ochotę udusić!!
    jak mógł?! Harry był już tak blisko niej, a ten musiał wszystko zepsuć...
    mam nadzieję, że R zacznie mówić, no oczywiście, nie jak najęta, ale trochę zawsze można :P
    pisz szybko, bo mam nadzieję, że Harry zrobi wszystko, żeby się spotkać z dziewczyną, no nie już teraz zaraz, ale może coś wykombinuje, wierzę w niego ^^
    Peace :*

    http://viator-nete.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  8. super !!!! kiedy nowy rozdzial? ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. gdybym mogła sama bym nabiła te 20 komentarzy ;D
    Swietny rozdział, czekam na kolejny z niecierpliwością;)

    OdpowiedzUsuń
  10. Hej, dziękuje za opinie o rozdziale. Rozumiem, że nie zostałaś czytelniczką na stałe, szkoda. Tak jak prosiłaś teraz ja przyszłam ocenić rozdział.:). Muzyka genialna! W ogóle uwielbiam The Fray, a tą nutę wprost ubóstwiam, także szczał w dziesiątkę. Szczerze mówiąc to nie lubię czytać blogów w trzecich osobach. Rzadko kiedy staje się czytelniczką, chyba, że jest naprawdę powalający;).
    Twój akurat mi się spodobał i powiem ci nawet, że nieco zaciekawił. Podobają mi się te opisy. Ja sama opisuję, bo wiem, że to pomaga pobudzać wyobraźnię czytelnika i ty to również stosujesz i wychodzi ci to fenomenalnie. Nie mam pojęcia co może łączyć Harrego z Raven.
    Jest wyjaśnione pewnie w poprzednich rozdziałach, może nie?
    Jestem za dużym leniem, by to sprawdzić:). No szkoda, że Paul wtedy go znalazł i chłopakowi nie udało się zobaczyć dziewczyny, której pragnął dostrzec. No, niestety... Życie bywa okrutne:/. Mam nadzieję, że wszystko się tutaj ułoży i zdobędziesz masę czytelniczek:). Pozdrawiam i weny życzę;**

    OdpowiedzUsuń
  11. Hej. Właśnie wpadłam na Twojego bloga i chyba zostanę :)
    Fajnie, lekko się to czyta, rozdział jest świetny.
    Szkoda, że menager odciągnął Harrego, ale na pewno uda mu się ją jeszcze zobaczyć.
    Pozostaje mi życzyć ci weny no i jak masz czas wpadnij do mnie. ;**

    OdpowiedzUsuń
  12. Nienawidzę Cię, nienawidzę Cię, nienawidzę Cię! Jak mogłaś mi to zrobić? Dlaczego się nie spotkali?! Jestem załamana Twoją postawą. Naprawdę.
    Uważam, że rozdział jest naprawdę fajny oprócz oczywiście tych przeklętych drzwi, które oddzielały ich od siebie. Od dzisiaj nie lubię Paula!
    Kocham <3 I mam wielką nadzieję, że w kolejnym się spotkają!
    http://1hllnz.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  13. Żałuję, że nie dane było im się spotkać... Raven się odezwała... Dlaczego zawsze jak przeczytam jakiś rozdział napisany tutaj przez ciebie siedze wciśnięta do fotela i zaczynam czytać jeszcze raz i kolejny... :)
    Gratuluje naprawdę takiego talentu! Jesteś fenomenalna i poruszasz moje serce, które naprawdę się raduje kiedy czytam to cacko... :D Super! :)) Czekam na jakieś nowości!! Kocham, Hania :***

    OdpowiedzUsuń
  14. Wow... Ona się odezwała... Jestem w szoku! Oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu :) Dziewczyno... Potrafisz mnie zaczarować, ze mogę siedzieć i czytać i czytać ten sam rozdział po kilka razy....
    Bardzo, ale to bardzo żałuję że nie doszło do spotkania tej dwójki. Ale wiesz co? Wiem, że w końcu zaskoczysz mnie i będzie wielki dzień zarówno dla Raven i Hazzy.
    Nie będę Ci pisała, że masz talent bo o tym wiesz! Jesteś niesamowita!
    Kocham, Magda:*

    OdpowiedzUsuń
  15. chcę ci powiedzieć że wiesz co myślę o takich smutnych opowiadaniach..... Nie będę ci tu bredzić bo to nie ma sensu i tak robisz swoje. Tak szczerze to czasem mam ochotę przestać to czytać i dać sobie spokój ale ty to wszystko tak pięknie opisujesz ze nie mogę się oderwać. bardzo ciekawi mnie co w końcu postanowiłaś w temacie Lucy. Cieszę że Raven w końcu się odezwała ;D Fajnie by było gdybyś napisała dla odmiany jakiś weselszy jak na twoje gusta rozdzialik ( wiem ze potrafisz) rozumiem że ten blog ma być utrzymywany w smutku i czarnych barwach ale co za dużo to nie zdrowo. Wiem że opublikowanie tego wesołego posta może trochę potrwać ale będę czekać cierpliwie. Nigdy nie byłam dobra pisaniu kom. ( wole ci to mówić na spacerkach) w przeciwieństwie do cb więc nie przeszkadzam ci tu.

    3maj się!!!!!!

    OdpowiedzUsuń
  16. Awwww.!! Jakie to boskie.!! ;*
    Nie mogę się doczekać nn.!! Pisz szybko.! Pozdrawiam.! :D

    OdpowiedzUsuń
  17. Odcinek Extra!! <33
    Czekam na NN ;**
    .Kamila> <333

    OdpowiedzUsuń
  18. Wpadłam tu przez przypadek i nie żałuję! naprawdę super . *_*
    zapraszam (kom. mile widziany) :http://opowiadanieonedirection1d.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  19. Ja daję dziewiętnasty komentarz! :)
    Chcę Ci powiedzieć, że rozdział jest genialny! ♥
    Baaardzo podoba mi się Twój styl pisania!
    Szczerze nie mogę się doczekać kolejnych postów! ♥
    Pozdrawiam ciepło i życzę dalszej weny! ♥
    marrymeharrystyles.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  20. Świetny rozdział. Jeśli to jest jeden z tych gorszych to już nie mogę się doczekać na następne ! Uwielbiam Cię !!!!!! ♥ ☺ ♥ ☺

    OdpowiedzUsuń
  21. Cud się stał normalnie ! Ona się odezwała ;) A raczej krzyknęła :) Szkoda tylko, że Paul w ostatnim momencie złapał Harrego! Jeszcze tylko parę sekund i by ją zobaczył .. .Ehmm Mam nadzieje, że w nn ją zobaczy :D Ciekawy, a wręcz rewelacyjny rozdział ;*
    Czekam na nn :)

    + serdecznie zapraszam na jednej z ostatnich rozdziałów na blogu: 4ever-onedirection.blogspot.com. Jeżeli już przeczytasz, wyraź proszę swoją opinię, która jest dla mnie ważna. Z góry dziękuje i przepraszam za spam ;*

    OdpowiedzUsuń
  22. Witaj!
    Nadrobiłam wszystkie rozdziały i powiem Ci, że dobrze piszesz. :)
    Nie wiem czemu, ale nadal się śmieję po przeczytaniu tego rozdziału.
    Zapraszam też do mnie na http://zapomniane-twarze.blogspot.com/
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń